به گزارش پایگاه خبری صنعت زنبورداری ایران، یکی از مجتهدین اصفهان بابیان اینکه در 3 مورد قرآن مجید از عسل یاد می‌کند، گفت: معروف‌ترین آن همان سوره نحل است و در سوره‌های نساء و تحریم نیز از این محصول شفابخش یادشده است.
آیت‌الله احمد عابدینی در گفتگوی اختصاصی با عسلنا، تصریح کرد: زنبور آیت و نشانه‌ای برای ایمان آوردن بندگان است و از اعجاز ظریف و لطیف خلقت است که ثمره‌ای شیرین و پرسود و بی‌زیان دارد.
ایشان، آیه 68 سوره نحل را صریح‌ترین آیه قرآن کریم درباره عسل و زنبورعسل دانست که خود این سوره نیز درباره زنبورعسل و نشانه‌های روشن قدرت الهی در آفرینش این حشره، نازل‌شده است.
حتی خوردن عسل شفابخش در صورت بروز اختلاف تحریم می‌شود
این مفسر قرآن، افزود: در بخشی از آیه 4 سوره نساء نیز مضمون شریفی داریم که می‌فرماید: «وَآتُوا النِّسَاءَ صَدُقَاتِهِنَّ نِحْلَةً» یعنی «به زن‌ها مهریه و صدقاتشان را عسل وار و گوارا بدهید» که این یعنی حقوق زنان طوری داده شود که هم شما و هم ایشان خوشحال باشند، مانند زمانی که دو نفر عسل می‌خورند و این مانند هدیه‌ای الهی بدون هیچ منت‌گذاری باشد.
ایشان، مورد دیگر اشارات قرآنی در باب عسل را در سوره تحریم عنوان کرد و گفت: ابتدای سوره مبارکه تحریم نیز اشاره به عسل دارد و در آیه اول می‌فرماید «یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ لِمَ تُحَرِّمُ مَا أَحَلَّ اللَّهُ لَکَ تَبْتَغِی مَرْضَاتَ أَزْوَاجِکَ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ» یعنی «ای پیامبر! چرا آنچه را که خدا بر تو حلال کرده برای به دست آوردن خشنودی همسرانت بر خود حرام می کنی؟ و خدا بسیار آمرزنده و مهربان است»
درس خویشتن‌داری و گذشت پیامبر اکرم (ص)
ایشان تشریح کرد: شأن نزول این آیه بدین‌صورت است که پیامبر هر صباح از حجره همسران خود عبور و به همه آن‌ها سلام و صبح‌به‌خیر می‌گفت و احوالپرسی می‌فرمود که یکی از همسران پیامبر یعنی زینب بنت جحش، هر صبح برای پیامبر شربت عسلی تهیه می‌کرد و این سبب حسادت دیگر همسران می‌شد.
به گزارش عسلنا، آیت‌الله عابدینی اضافه کرد: سپس این‌ها تصمیم می‌گیرند که به‌نوعی پیامبر را از این کار بر حذر دارند و ایشان را از سبب بیشتر ماندن در حجره زینب (عسل خوردن) منع کنند. پس تلاش کردند که به پیامبر بگویند که دهان مبارک ایشان از خوردن آن شربت عسل بدبو شده است و آن‌ها می‌گفتند که این عسل خوبی نبوده یا زنبور ازگل‌های خوشبویی تغذیه نکرده است.
این عالم دینی ادامه داد: در مباحث قرانی درباره عسل، سه موضوع و محور ارائه‌شده که یکجا در دادن شیرین مهریه زنان مطرح‌شده و درجایی هم گفته‌شده حتی اگر خوردن عسل سبب ایجاد اختلاف و تفرقه شود، باید تحریم شود و درآیات اصلی هم از شفابخش بودن و تلاش این حشره سودمند برای تولید محصولی پاک مطالب آموزنده‌ای بیان‌شده است.
شفابخشی مورداشاره قرآن برای عسل، مقدمات و مؤخراتی دارد
ایشان با تأکید بر اینکه عسل بر طبق فرموده قرآن شفاست، گفت: ولی این شفا بودن عسل، مقدمه و مؤخراتی دارد و قرآن درآیات قبل و بعد از اشاره به شفابخشی مطالبی را بیان فرموده که می‌توان از آن‌ها به شروط یا پیش‌زمینه‌های شفا بودن عسل تعبیر کرد.
استاد عابدینی با اشاره به اینکه این مقدمات و مؤخرات بیشتر روانی و عاطفی است، عنوان کرد: این شفابخشی بر رفتارها دلالت دارد، به‌طوری‌که تفسیر می‌شود برای این شفابخشی باید افراد باهم مودت و دوستی و صلح و صفا پیشه کنند.
ایشان یادآور شد: اگر افراد دوستی مهربانی داشته باشند این شفابخشی کامل بوده و بیشتر می‌شود ولی اگر باهم اختلاف و دعوا داشته باشند، قطعاً این شفابخشی مؤثر نیست.
تجویز قرآنی مولا علی (ع) برای مرد بیمار
به گزارش عسلنا، مدرس دروس خارج فقه در حوزه علمیه اصفهان، در ادامه اظهار کرد: در روایتی نقل شده که مرد بیماری به امام علی (ع) مراجعه کرد و درمان خواست ، حضرت فرمودند که آب باران را با عسلی که از پول اهدایی همسرت تهیه کردی مخلوط‌کن و بخور تا شفا یابی.
ایشان تفسیر کرد: این بدان معنا است که شفای بیماری در آب پاک باران و عسل طبیعی پاک نهاده شده و بر مبنای آیات قرآن که می‌فرماید «وَنَزَّلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً مُبَارَکًا» و نیز در مورد مهریه همسران و در ادامه آیه 4 سوره نساء آمده «واگر چیزی از آن مهریه را با میل و رضایت خود زنان به شما ببخشند، آن را حلال و گوارا بخورید» و در سوره نحل نیز که عسل را شفابخش نامیده، پس اگر هر سه این‌ها یعنی آب مبارک باران و بخشش حلال زنان و عسل شفابخش به‌یک‌باره در یکجا جمع شوند قطعاً شفابخش خواهد بود.
استاد عابدینی، متذکر شد: پس می‌توان گفت شفابخشی عسل فقط در سایه مهر و مودت حاصل می‌شود، همان‌گونه که در مراسم عقد ازدواج به خوراندن عسل توسط زوجین به هم سفارش شده است.
ایشان ادامه داد: وقتی افراد در استرس و حرص عصبی و اختلاف و دعوا باشند و سیستم گوارش و عصبی آن‌ها اختلال پیدا کند، قطعاً نباید انتظار داشته باشند که یک قاشق عسل معجزه کند و شفای امراض باشد، بلکه این شفابخشی مقدماتی دارد و شروطی که در صورت احیای آن‌ها می‌توان بر شفابخشی عسل صحه گذاشت و انتظار داشت.
نمونه‌ای از بخشندگی رَحْمَهً لِلعالَمین
ایشان با بیان این مطلب که در سوره تحریم هم اشاره‌شده که عسلی که سبب شفا است، اگر بخواهد مایه اختلاف شود، خوردن آن تحریم شده است، اضافه کرد: قطعاً پیامبر (ص) خواص عسل و شفا بودنش را می‌دانست و نیک درمی‌یافت که عسلی که خورده بدبو نبوده است ولی به سبب اینکه اختلاف بین زنان نیفتد، گذشت کرده و راحتی و نوش خود را ترک کرد تا سبب آشتی میان افراد شود.
به گزارش پایگاه خبری صنعت زنبورداری ایران، آیت‌الله عابدینی، ادامه داد: حتی پیامبر می‌توانست این امر را ثابت و راستی آزمایی کند ولی باتدبیر و برحسب رعایت اخلاق و سفارش به گذشت و مهربانی ترجیح داد تا اختلاف را دامن نزده و حاشیه‌ها را افزایش ندهد و همان‌جا بند اختلاف را ببرد و از نزاع بین زنان جلوگیری کند و می‌توانست که زنانی که سو نیت داشتند را رسوا کند ولی این کار را نکرد و این گذشت نشان از بزرگ‌منشی و ایثار او دارد.
ایشان در پایان خاطرنشان ساخت: سپس خداوند در سوره تحریم از پیامبر دفاع می‌کند و می‌فرماید: پیامبر برای اختلاف نیفتادن از حق خود و خوردن عسل شیرین خودداری کرد تا به زنان و نیز ما پیروان خود درس گذشت و کوتاه آمدن بدهد./
ادامه دارد...
