بیماری لایم یکی از بیماری های مزمن است که متاسفانه تعداد زیادی از مردم دنیا را به خود درگیر کرده است. اخیرا استفاده از زهر زنبور عسل برای درمان لایم بسیار افزایش پیدا کرده و همین موضوع باعث شده تا تحقیقات زیادی در این زمینه به عمل آید. درمان لایم با زهر زنبور عسل اگرچه هنوز به صورت کامل به اثبات نرسیده؛ اما بسیاری از افراد معتقدند که این روش درمانی جوابگو است و منتظر نتایج آن نمی مانند.
در مجله عسلنا سعی کرده ایم یک گزارش جامع در مورد استفاده از زهردرمانی برای درمان لایم بیاوریم. این گزارش که از زبان یک خبرنگار مطرح شده است، در چند قسمت برای شما آماده شده تا خسته کننده نباشد. در ادامه می توانید این گزارش را که به صورت داستانی نوشته شده بخوانید تا در مورد زنبوردرمانی لایم و اعتقاداتی که در این زمینه وجود دارد و در نهایت دیدگاه های علمی بیشتر بدانید.
استفاده دو بیمار مبتلا به لایم از زهردرمانی
وقتی یک صبح از آخرین روزهای ماه می، «تریشیا گیش ویند» در امتداد آی-۳۵ در راند راک به یک واتابرگر رسید، هیچ میلی به خوردن یک بشقاب بزرگ صبحانه نداشت. گیش ویند خارج از ماشینش ایستاد، همانطور که تارهای موهایش با نسیمی که می وزید تکان می خورد، عینک آفتابی گربه ای آبی رنگش را صاف کرد. او یک خودرو که حدود سی ثانیه بعد رسید را شناخت، زنبوردار رنگ پریده که پلوشرتی پوشیده بود نزدیک شد، نامش جیم کولبرت بود و بعد از سلام و علیکی سریع مستقیماً به سراغ کار رفتند.
کولبرت دو بشقاب چوبی به طول ۴ اینچ را در دستان گیش ویند قرار داد (تخته های کوچک پوشیده با تور را تصور کنید). هرکدام حدود 50 زنبورعسل زنده که به آرامی وزوز می کردند را در خود جای داده بودند.گیش ویند با اشاره به دسته قبلی زنبورهایی که از او خریداری کرده بود و در آن تعداد زیادی زنبور نر بود که نمی توانستند نیش بزنند، گفت «حدس می زنم که الان فصل زنبور های نر باشد.» اما او به زنبورهایی نیاز داشت که بتوانند نیش بزنند.«به همین دلیل برای من عجیب نیست که تعداد زیادی زنبور نر در این مخلوط پیدا کنم»
کولبرت پاسخ داد که « فکر نمی کنم ایندفعه تعداد زیادی از آن ها اینجا باشند، دفعه قبل من آن ها را از کندوی متفاوتی گرفته بودم » گیش ویند سری به معنای فهمیدن تکان داد. چون او ۴۵ دلار از طریق یک اپلیکیشن پرداخت آنلاین به کولبرت پرداخته بود، معامله آن ها در کمتر از یک دقیقه جوش خورد.
گیش ویند به ماشینش برگشت و داخل یک نگه دارنده جام های مسابقات که مثل دو چاپستیک قطور و لرزان بود، بشقاب ها را چید. او می پنداشت که آن ها دارو هستند و همانقدر ضروی اند که انسولین برای خوب بودن یک بیمار دیابتی ضروری است.
او می دانست که این نظر می تواند او را یک دیوانه جلوه دهد.دستورالعملی که در هشت ماه گذشته استفاده می کرد، ۱۰ نیش در امتداد ستون فقرات و سه روز در هفته بود. بعد از گذشت حدود سه سال از شروع این رژیم درمانی، او باور داشت که از بیماری لایم شفا می یابد، بیماری که در یک دهه گذشته زندگی اش را به جهنمی ابدی مبدل کرده بود.
دور وز پیش از آن من گیش ویند 36 ساله را در آپارتمان یک خوابه مرتب و آراسته اش ملاقات کردم. در کتابخانه اش کتاب هایی در مورد تضعیف بیماری ردیف شده بود و روی پیشخوان آشپزخانه اش قفسه های مشبک چوبی یا سیمی به اندازه یک جعبه کفش که پر از زنبور عسل بودند ، قرارداشت.
یکی از دوستانش به نام مارلا اوری(Marla Avery)هم آنجا بود که یک لباس زیر ورزشی پوشیده بود و با کیسه یخ کمرش را بی حس می کرد. یک اپی نفرین تزیقی هم در دسترس گذاشته شده بود برای مواردی که یک نیش یکی از آن ها را وارد شوک آفیلاکتیک کند.
در حالی که اوری به پیشخوان تکیه داده بود و با نفس های عمیق آمادگی روانی اش را بالا می برد، گیش ویند با یک جفت موچین به سمت یک قفس کوچک رفت و یک کاندیدای وزوزو را بیرون کشید.
گیش ویند گفت: «ما مجددا آن ها را جابه جا می کنیم تا نیش هایشان در جای درست قرار بگیرند. ما سعی می کنیم طوری کار کنیم که موچین آن ها را بین سر و قفسه سینه شان نگه دارد.» او با حشرات دست و پنجه نرم می کرد و هنگامی که دور آن ها می چرخید زیر لب برایشان آواز می خواند.
اوری ۴۱ساله بود و سال ۲۰۱۳ به بیماری لایم مبتلا شده بود. اگرچه علائم او به سال ها قبل بر می گشت. او گفت که چند ماه طول می کشد تا ۱۰ نیش اثر کنند و فکر می کرد که زهر زنبورعسل چیزی را تحت نوعی واکنش ایجاد می کند که یک پاسخ ضد میکروبی است. مانند آنتی بیوتیک ها که در آن باکتری های از بین رفته محتویاتشان را درون جریان خون آزاد می کنند و باعث ایجاد علامی مثل آنفولانزا می شوند.( این از نظر علمی مستند نیست که زهر هم با همین واکنش آزاد می شود یا نه.)
اوری گفت: «من این کار را بهتر از آن اوایل انجام می دهم. مثلا الان من کمتر بیمار می شوم، چون بار باکتریایی در من کاهش یافته است. من یک روال سم زدایی خوب دارم. در روز یک جلسه نیش زنی را دنبال می کنم که در آن زنان معمولا در حمام های نمک اپسوم خیس می خورند، پوست اطراف غددلنفاویشان را برس می کشند و یک قهوه می نوشند؛ چرا که معتقدند که این تلاش‌ها به خارج کردن این سم کمک می کنند. »
همانطور که اوری کیسه یخ را برمی داشت گیش ویند یک زنبور را با موچین نگه داشته بود؛ مثل پرستاری که بخواهد واکسن بزند. سپس از اوری پرسید :«آماده ای؟ یک، دو ،سه» او زنبور را به اندازه یک اینچ در سمت چپ و پایین ستون فقرات نگه داشت و منتظر ماند تا نیش پوست را سوراخ کند و بعد زنبور را کنار گذاشت زیرا حالا دیگر زنبور نیشی را که کمر اوری را سوراخ میکرد از دست داده بود.
گلوله کرک دار لرزان(زنبور) بدون نیشش محکوم به فنا شد، گیش ویند آن را در مقداری آب صابون گذاشت تا زودتر بمیرد و کمتر زجر بکشد. پس از آن اوری لبخند زد، نفس های عمیق کشید و دوباره کیسه یخ را روی قسمت پایین ستون فقراتش گذاشت و برای نیش بعدی آماده شد. این روند ادامه می یافت تا قسمت پایین ستون فقرات اوری مثل بزرگراهی در حال ساخت بین دو ردیف موازی از پنج برآمدگی ملتهب به نظر برسد. هر برآمدگی به وسیله یک نیش نقطه گذاری شده بود. نیش مانند یه تلمبه بالای یک تپه کوچک حرکت می کرد و همانطور به آرامی و پیوسته زهر را پس می داد.
۲۰دقیقه بعد وقتی نیش ها کارشان را انجام داده بودند و از حرکت ایستاده بودند. گیش ویند آن ها را خارج کرد سپس اوری همین روند را برای نیش زدن گیش ویند طی کرد.
اگرچه همه چیز در مورد این روال نیش زنی، یعنی جمع آوری زنبورها و نگه داری آن ها در آپارتمان، تحمیلی بود اما گیش ویند راه حل جایگزینی برای آن نمی دید. او نمی توانست روی کاناپه بنشیند و سال به سال از درد ناله کند در حالی که دکترها به او می گفتند که حالش خوب است یا باید خوب باشد یا اینکه به مرور زمان بهتر خواهد شد. او قبلا این راه را امتحان کرده بود.«من باید چه کاری کنم انجام دهم؟ این عادلانه نیست،من لیاقت داشتن یک زندگی فعالانه را دارم، اما خب حدس می زنم که در نهایت باید خودم را به زنبورها بچسبانم.»
تا اینجا یک گزارش واقعی در مورد استفاده دو بیمار مبتلا به لایم از نیش زنبور را مطالعه کردیم. در قسمت بعد بیشتر در این زمینه خواهید خواند.
